Case: Investeren in onderneming van levenspartner.
Alleen een mondelinge toezegging dat het geld ‘natuurlijk’ aan haar zou worden terugbetaald. De zaken gingen immers toch goed? Cliënt is niet met haar partner in het huwelijk getreden. Cliënt werd wel werknemer in het bedrijf van haar partner. Zij vervulde geen statutaire directiefuncties. De onderneming van haar partner is uiteindelijk failliet gegaan.
Het gezamenlijke woonhuis werd onder druk van de bank verkocht (onder de marktwaarde) en de man kon een persoonlijk faillissement ternauwernood ontlopen. Door de oplopende spanningen heeft Cliënt besloten de relatie met haar partner te verbreken. Uiteraard wilde ze haar geld terug ontvangen maar dit werd geweigerd want ‘de onderneming is failliet’.
Afloop: de vraag is uiteraard hoe de ‘investering’ van Cliënt moest worden gekwalificeerd. Was het een onderhandse lening? Een schenking? Een voorschot? Een onverschuldigde betaling. Had zij überhaupt ergens recht op? Niet onbelangrijk: was er een verhaalsmogelijkheid? Een kale kip laat zich moeilijk plukken.
Vast staat dat zij het geld aan haar partner direct heeft overgemaakt. Zij heeft geen aandelen in de vennootschap verkregen en er is geen leenovereenkomst opgesteld. Het onderzoek in talloze documenten leverde geen concrete duiding op voor de geldtransactie. Zoals gezegd, concrete afspraken waren er nooit gemaakt. Daarin zag Shureluck een kans. Immers, duidelijk werd dat er niet met de vennootschap van de partner was gehandeld (de bewijzen daarvoor ontbraken) maar met een natuurlijke persoon (de bankmutatie was gelukkig wel bewaard gebleven) die, ondanks een zakelijk faillissement, niet in de schuldsanering voor natuurlijke personen was opgenomen.
Onderhandelingen met de ex-partner bleken vruchteloos. Na overleg met een advocate is een procedure gestart bij de rechtbank. In hoger beroep is de ex-partner veroordeeld tot het terugbetalen van het volledige geleende bedrag, zonder korting!